Een beetje zuur Soms heb je het gevoel dat je iets mist, terwijl je niet precies weet wat je dan mist. Je kunt er niet echt de vinger op leggen. Soms kom je er dan later toch achter wat dat dan was, omdat je dat goede of mooie alsnog meemaakt en dan weet je: dit zocht ik dus. Zo leerde ik pas op latere leeftijd de humor kennen, bij mensen van wie ik dat helemaal niet verwacht had. Maar het lekker kunnen lachen om jezelf of een ander was zo bevrijdend. En ik vind het nu heerlijk om ook te mogen lachen om serieuze onderwerpen, zonder dat iemand me ontsteld aankijkt. Gelukkig heb ik geweldige mensen om me heen, bij wie dat kan. Met eten heb ik precies hetzelfde, al klinkt dat misschien raar: ik heb het geweldige zuur ontdekt. Ik heb ervaren dat zuur precies dat doet voor je maaltijd, wat humor doet in bijvoorbeeld relaties: 1) het frist zaken op die van zichzelf een beetje suf zijn, 2) het brengt het geheel mooi in balans en 3) het maakt je hoofd weer helder. Echt waar, ga maar na:
Heet en koud Niets is zo fijn als een goed contrast. Zoals deze dagen, die vergeleken met de laatste maanden zo zacht, licht en helder zijn. Het groen wordt groener en het blauw wordt blauwer. Het is alsof de wereld zijn kop weer naar buiten steekt, net als zo´n trage, oude schildpad dat kan doen, na tijden in zichzelf gekeerd te zijn. Ik kijk met verbazing om me heen en alles is weer geweldig. Ik denk dat contrast in een maaltijd net zo belangrijk is als in de rest van je leven. Het geeft beweging en leven. Een kom geroosterde groenten uit de oven is lekker, maar wordt heerlijk in combinatie met wat sneetjes luchtige ciabatta. Als je een hapje van het ene hebt genomen, wil je weer een hapje van het andere. Dat is lekker eten. En dan heb je alleen nog maar het verschil tussen zacht en knapperig. Wat denk je van vochtig en droog, romig en strak, pittig en flauw: het kan allemaal in één gerecht. Ottolenghi gebruikt in Simpel weer een ander contrast: hete, geblakerde tomaatjes