Heimwee en Ottolenghi
"Alles wat we proeven en alles wat we koken
wordt gefilterd door het prisma van onze jeugdervaringen."
Yotam Ottolenghi in Jeruzalem
Ik denk dat het waar is. Dat we, bij alles wat we doen, stiekem op zoek zijn naar iets van vroeger: een plek waar je vrij was, iets wat je mooi vond, of eten dat zo lekker was. Ik ben van '71, dus in mijn kindertijd was het koken van nasi of spaghetti een culinaire prestatie. Vooral de spaghetti van mijn moeder vond ik heerlijk, gewoon spaghetti met tomatensaus uit een zakje en blokjes ham. Ik dacht later dat ik die smaak gemakkelijk weer tevoorschijn zou kunnen toveren, maar dat lukte me nooit helemaal. Terwijl ik het toch echt vaak geprobeerd heb. Ik gebruikte precies dezelfde ingrediënten, maar de ham smaakte anders en de saus uit het zakje ook - ik kreeg er tot mijn teleurstelling niet hetzelfde gevoel bij.
In mijn zoektocht kreeg ik een tijdje geleden hulp uit onverwachte hoek: ik maakte de 'Kikkererwtensoep met tomaten en brood' uit Plenty van de altijd onconventionele Ottolenghi. En bij de eerste hap was opeens dat oude, vertrouwde gevoel er weer. Ik had zelfs de neiging om mijn armen beschermend om de kom met het warme troost-eten te leggen. Zo lekker vond ik het, en zo heerlijk bekend. Terwijl er geen spaghetti in zat, en geen ham. Geen mix uit een zakje. Alleen de tomaten komen ook in het oude plaatje voor. Raar vond ik dat.
Pas onlangs drong tot me door, op mijn bijna-oude dag, dat het geheim helemaal niet in de spaghetti van mijn moeder zat. Dat ik kan proberen wat ik wil, maar dat het niet gaat lukken: iets van vroeger net zo lekker vinden als toen. Het is juist de grap, bedenk ik nu, om steeds nieuwe dingen te vinden. Plekken waar ik me vrij voel, dingen die ik mooi vind, of eten dat ik net zo lekker vind als vroeger.
Kikkererwtensoep uit Plenty |
Kommetje troost-eten |
Reacties
Een reactie posten