Heet en koud Niets is zo fijn als een goed contrast. Zoals deze dagen, die vergeleken met de laatste maanden zo zacht, licht en helder zijn. Het groen wordt groener en het blauw wordt blauwer. Het is alsof de wereld zijn kop weer naar buiten steekt, net als zo´n trage, oude schildpad dat kan doen, na tijden in zichzelf gekeerd te zijn. Ik kijk met verbazing om me heen en alles is weer geweldig. Ik denk dat contrast in een maaltijd net zo belangrijk is als in de rest van je leven. Het geeft beweging en leven. Een kom geroosterde groenten uit de oven is lekker, maar wordt heerlijk in combinatie met wat sneetjes luchtige ciabatta. Als je een hapje van het ene hebt genomen, wil je weer een hapje van het andere. Dat is lekker eten. En dan heb je alleen nog maar het verschil tussen zacht en knapperig. Wat denk je van vochtig en droog, romig en strak, pittig en flauw: het kan allemaal in één gerecht. Ottolenghi gebruikt in Simpel weer een ander contrast: hete, geblakerde tomaatjes

Heimwee en Ottolenghi "Alles wat we proeven en alles wat we koken wordt gefilterd door het prisma van onze jeugdervaringen." Yotam Ottolenghi in Jeruzalem Ik denk dat het waar is. Dat we, bij alles wat we doen, stiekem op zoek zijn naar iets van vroeger: een plek waar je vrij was, iets wat je mooi vond, of eten dat zo lekker was. Ik ben van '71, dus in mijn kindertijd was het koken van nasi of spaghetti een culinaire prestatie. Vooral de spaghetti van mijn moeder vond ik heerlijk, gewoon spaghetti met tomatensaus uit een zakje en blokjes ham. Ik dacht later dat ik die smaak gemakkelijk weer tevoorschijn zou kunnen toveren, maar dat lukte me nooit helemaal. Terwijl ik het toch echt vaak geprobeerd heb. Ik gebruikte precies dezelfde ingrediënten, maar de ham smaakte anders en de saus uit het zakje ook - ik kreeg er tot mijn teleurstelling niet hetzelfde gevoel bij. In mijn zoektocht kreeg ik een tijdje geleden hulp uit onverwachte hoek: ik maakte de 'Kikke